لارنگوسکوپ (laryngoscope) از ترکیب دو کلمه larynx به معنی حنجره و scope به معنای محدوده و ناحیه است.

پیشینه لارنگوسکوپ

پزشکان از اواسط 1700 از ابزار هایی برای بررسی تارهای صوتی استفاده نموده اند. این ابزار به طور مداوم اصلاح شده و نقش محوری در حوضه بیهوشی داشته است.

در سال 1743 ، M. Leveret، یک متخصص زنان و زایمان فرانسوی از یک اسپاتول (یک ابزار کاردک مانند) بازتابی خمیده برای از بین بردن پلیب اسستفاده کرد. در سال 1807 ، فیلیپ فون بوززینی آلمانی با استفاده از یک منبع نور خارجی مانند خورشید و شمع برای انجام این روش و دیدن داخل بدن از دو لوله موازی استفاده کرد. بعد ها در سال 1855 مانوئل گارسیا با استفاده از نور خورشید و ابزاری که توسط 2 آینه ساخته بود برای دیدن گلو بیمار استفاده کرد. چهل سال بعد ، در سال 1895 ، آلفرد کرستین آلمانی ،توسط اتسکوپ را که شامل یک مری مری (یک مری مری یک وسیله نازک و لوله مانند است که دارای نور و لنز برای مشاهده است ) و میکروسکوپ بود ، اولین لارنگوسکوپی مستقیم را انجام داد - که شاید با الهام از مرگ کایزر فردریک به دلیل سرطان حنجره در سال 1888 انجام شد. کرستین بعداً ترکیب منبع نور الکتریکی پروگزیمال در دسته اتوسکوپ برای حرکت اپیگلوت و مشاهده تارهای صوتی استفاده کرد.

در سال 1913 ، Chevalier Jackson ، استاد حنجره در کالج پزشکی جفرسون در فیلادلفیا ، پنسیلوانیا ، یک تیغه با منبع نور دیستال طراحی کرد. در همان سال ، هنری ژانوی ، متخصص بیهوشی در بیمارستان بلویو در شهر نیویورک ، لارنگوسکوپی را ایجاد کرد که به متخصصان بیهوشی اجازه می دهد لوله گذاری تراشه را با استفاده از منبع نوری دیستال که حاوی باتری در دسته آن است ، انجام دهند. وی همچنین یک شکاف مرکزی در تیغه و یک منحنی به نوک دیستال تیغ اضافه کرد. در حالی که لارنگوسکوپ Janeway محبوبیت خاصی پیدا نکرد ، می توان این لارنگوسکوپ را به ابزاری اساسی در زمینه بیهوشی تبدیل کرد ، فرایندی که در طول جنگ جهانی اول توسط سایر پزشکان استفاده شده است. از ژانویه ، به منظور فراهم آوردن شرایط لوله‌گذاری بهتر ، اصلاحاتی مداوم روی تیغ انجام شده. در سال 1941 ، رابرت میلر از پنسیلوانیا تیغه ای با منحنی در قسمت پایین و نوک دیستال خمیده طراحی کرد. در سال 1943 ، رابرت مکینتوش تیغه ای با منحنی مداوم برای محافظت از دندان های فوقانی بیمار طراحی کرد. از آن زمان ، تا امروز تغییرات بیشتری روی این ابزارهای صورت گرفت که در نهایت به ساخت ویدئو لارنگوسکوپ منجر شد.

یکی از اولین مهارت هایی که یک متخصص بیهوشی باید بر آن تسلط داشته باشد، تجسم تارهای صوتی برای ایمن سازی و موفقیت آمیز بودن جراحی بیماران است. در مراکز آموزی بحث در مورد اینکه تیغه های راست یا خمیده لارنگوسکوپ بهتر هستند وجود دارد. البته این بحث مربوط به قرن 20 است زیرا متخصصان بیهوشی به دنبال ابزار و راه هایی برای تسهیل در مراقبت از بیماران هستند. البته در ابتدا لارنگوسکوپ ابزاری برای متخصصان گوش و حلق و بینی طراحی شده بود اما پیشرفت در علم بیهوشی در قرن 20 باعث افزودن لارنگوسکوپ و توسعه مهارت استفاده از آن توسط متخصصان بیهوشی شد.

 از لارنگوسکوپ جهت دسترسی به راه های هوایی و کمک به عمل لوله گذاری استفاده می شود. لارنگوسکوپ می تواند دید واضح و شفافی از مسیر هوایی در دسترس ما قرار دهد.

حنجره قسمتی از راه هوائی است که بین دهان و نایقرار دارد و به عنوان “تارهای صوتی” نیز شناخته می شود. زمانی که بیمار به تنفس مصنوعی نیاز دارد، یک لوله به نام “لوله داخل شونده به نای” از طریق دهان یا بینی، وارد نای می‌شود. وقتی لوله کاملا درون نای قرار گرفت، پزشک با استفاده از لارینگوسکوپ، زبان را به آرامی به سمت بالا هدایت می‌کند تا بتواند از درستی مسیر لوله و هدایت صحیح لوله به سمت ریه‌ها اطمینان حاصل کند.

کاربر اصلی این دستگاه متخصصان بیهوشی هستند. بیشترین استفاده از لارنگوسکوپ در بیمارستان در بخش های اورژانس و icu می باشد اما وجود این دستگاه در ترالی کد تمامی بخش های بیمارستان جزو الزامات است. شایان ذکر است در بخش های مربوط به نوزادان و اطفال یا بخش هایی که به طور مشترک اطفال نیز بستری می گردند و اتاق های عمل وجود لارنگوسکوپ نوزاد و اطفال الزامی است.

 نحوه استفاده:

پس از ضد عفونی و استریل کردن تیغه های لارنگوسکوپ، با تشخیص پزشک تیغه مناسب انتخاب شده و به دسته متصل می شود. هنگام استفاده از آن ، لارنگوسکوپ در دست چپ متخصص بیهوشی و نزدیک به محل اتصال بین دسته و تیغه لارنگوسکوپ نگه داشته می شود. سپس تیغه از سمت راست دهان بیمار وارد می شود به طوریکه از دندانهای پیشین به دور بوده و زبان بیمار به سمت چپ منحرف گردد و به شکلی از مجرای تیغه به دور باشد. همچنان که تیغه به جلو و مرکز به سمت اپی گلوت به پیش می رود، از فشار بر دندانها و یا لثه ها باید پرهیز گردد. مچ دست متخصص بیهوشی سفت نگه داشته شده تا لارنگوسکوپ در امتداد محور دسته بالا برده شود و باعث جابجایی بافت نرم به قدام گشته و ساختمان حنجره در معرض دید قرار گیرد. در هنگام بالا بردن، دسته نباید بچرخد تا از دندانهای بالایی یا لثه ها به عنوان تکیه گاه تیغه لارنگوسکوپ (به عنوان اهرم) استفاده نشود.

 استفاده از لارنگوسکوپ برای کودکان و نوزادان

 در هر بیمارستانی که در آن از کودکان مراقبت می‌شود باید تیغه های مختلف لارنگوسکوپ وجود داشته باشد. در نوزادان و شیرخواران به علت اختلاف آناتومیکال به طور معمول از تیغه صاف و در کودکان بزرگتر از تیغه منحنی برای لارنگوسکوپی استفاده میشود. روش لوله گذاری مستقیم تراشه اولین بار توسط جکسون در ۱۹۰۷ و سپس السبرگ در ۱۹۱۲ توضیح داده شده. در سال ۱۹۴۶ میلر نوع جدیدی از تیغه لارنگوسکوپ بالغین را ارائه داد که به طور اختصاصی برای شیرخواران و کودکان طراحی شده بود. در سال ۱۹۴۳ مکینتاش تیغه جدیدی را ارائه داد که نوک آن در زاویه بین اپی گلوت و قاعده زبان قرار می‌گرفت. امروزه از روش‌های مختلف برای انتخاب تیغه لارنگوسکوپ استفاده میشود که از جمله استفاده از فرمول های مختلف بر اساس سن و یا حتی قد بیمار و ... است.

از آنجایی که انتخاب یک لارنگوسکوپ با تیغه مناسب به ویژه در شرایط اورژانس برای پزشکانی که تجربه کافی در این زمینه ندارند مشکل می باشد هدف از مطالعات انجام شده در این خصوص استفاده از شاخص های آناتومیکی بیمار که به راحتی در دسترس بوده و نیازی به فرمول و اندازه گیری قد و وزن بیمار ندارد جهت انتخاب تیغه مناسب در لوله گذاری نای کودکان می باشد.

نتایج این مطالعات نشان می دهد جهت انتخاب یک تیغه مناسب لارنگوسکوپ در لوله گذاری کودکان یک روش سریع و قابل دسترس نیاز است. در این مطالعات نشان داده شده که اگر تیغه لارنگوسکوپ به استثنای قسمت قابل اتصال آن به دسته را در مقابل خط وسط دندانهای ثنایای فوقانی قرار دهیم به طوری که طول تیغه در امتداد فک تحتانی از نمای نیمرخ قرار گیرد از روی فاصله نوک تیغه تا زاویه فک تحتانی می‌توان تیغه با طول مناسب را انتخاب نمود. اگر نوک تیز به اندازه یک سانتیمتر یک متر یا کمتر، بالاتر یا پایین‌تر از زاویه ماندیبول قرار گیرد، لوله گذاری در اولین بار با موفقیت و سهولت بیشتری انجام می‌شود. این مطالعات نشان می‌دهد که از روی مشخصات صورت می‌توان طول مناسب تیغه لارنگوسکوپ را برای لوله‌گذاری در نای کودکان به دست آورد.

بررسی میزان و نوع آلودگی لارنگوسکوپ

عفونت‌های بیمارستانی بدون تردید یکی از مهمترین معضلات مراکز بهداشتی درمانی محسوب شده و به عنوان شایع‌ترین عارضه طبیعی بر روی بیماران بخش تاثیر می‌گذارند. مطالعات نشان می‌دهد عفونت‌های بیمارستانی که در جهان گفته است که میزان شروع آن حداقل بین ۶ تا ۱۲ درصد و در برخی از کشورهای در حال توسعه ۶۵ درصد تخمین زده شده است به گونه‌ای که موجب طولانی شدن مدت بستری در بیمارستان شده و هزینه های مراقبت بهداشتی را بالا می‌برند. طیف وسیعی از عوامل میکروبی که به عنوان عامل عفونت بیمارستانی اهمیت دارند شامل استافیلوکوک آرئوس، استرپتوکوک گروه A و B، باسیل های گرممنفی،پسودوموناس، ویروس هپاتیت B، ایدز و قارچ ها می باشند که دارای توانایی استقرار و بقا در درون مخازن انسانی هستند.

عوامل تعیین کننده عفونت عبارتند از: فاکتورهای مربوط به میزبان، عمل های تهاجمی انجام شده، استفاده از سوند ها، استفاده از آنتی بیوتیک ها و تماس با سایر بیماران، ملاقات کنندگان یا بهداشت کارانی که مبتلا به بیماری های مسری می باشند. عوامل مربوط به میزبان که خطر عفونت را افزایش می دهند شامل: ناهنجاری های آناتومیک، صدمات پوستی، اختلال عملکرد عضو، سوء تغذیه و بیماری های زمینه اییا بیماری های همراه هستند. انجام کارهای تهاجمی نیز می تواند موجب ورود پاتوژن ها و تخریب دفاع آناتومیک میزبان شود. جستجو برای یافتن عفونت، اولین قدم برای تشخیص عفونت های بیمارستانی و پیشنهاد راه های جلوگیری از آن است.

با وجود اینکه اتاق عمل یک محیط کاملا کنترل شده است که از نظر تمیزی و استریلیزاسیون اهمیت ویژه‌ای دارد بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند به دلیل شرایط خاصی که دارند مستعد ابتلا به انواع عفونت های میکروبی هستند. عوامل متعددی می تواند در انتقال عفونت در مراحل قبل، حین و بعد از عمل نقش داشته باشند. یکی از این عوامل تجهیزات بیهوشی است که می‌تواند یکی از عوامل انتقال عفونت در پروسه عمل جراحی باشد. به دلیل نحوه استفاده از وسایل بیهوشی که عمدتاً در مسیر تنفس بیمار به کار گرفته می‌شوند، معمولا آلودگی وسایل توسط ارگانیسم های فلور نرمال نواحی تنفس فوقانی صورت می‌گیرد. وسایل بیهوشی شامل لوله تراشه، ماسک صورت، air way ، تیغه لارنگوسکوپ، بگ ذخیره هوا، دریچه های هوا، ظرف سودولایم و انواع تبدیل تبخیر کننده ها می توانند عامل انتقال عفونت باشند. بنابراین باید همیشه فکر که وسایل بیهوشی استفاده شده آلوده‌اند.

تماس تیغه لارنگوسکوپ با مخاط، بزاق و خون حین لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل تراشه امری اجتناب‌ناپذیر است. بنابراین تمیز کردن مناسب و استریل کردن تیغه های لارنگوسکوپ برای جلوگیری از انتقال آلودگی بیمار به بیمار مهم است.

علی‌رغم این مسائل، یک روش مناسب جهت ضد عفونی می تواند آلودگی این وسایل را بسیار کاهش دهد و یا حتی بین ببرد. به دلیل گرانی وسایل مورد استفاده معمولا از وسایلی استفاده می شود که چندین بار قابل استفاده باشد. البته تیغه های یکبار مصرف از جنس پلاستیک یا استیل نیز وجود دارند که استفاده از آنها مرسوم نیست. چون که لارنگوسکوپ ها به عنوان مهمترین ابزار موجود در تجهیزات انتوباسیون، باید از کیفیت قابل اعتمادی برخوردار باشند. بنابراین به کارگیری روش‌های مناسب شستشو، پاکسازی و ضدعفونی نقش بسزایی در کاهش عفونت ها خواهند داشت. مرکز کنترل بیماریهای CDC شرح داده است که تجهیزات بیهوشی مانند تیغه لارنگوسکوپ پتانسیل بالقوه‌ای برای انتقال عوامل عفونی دارند و به همین دلیل آنها را به عنوان اقلام نیمه بحرانی معرفی کرده به توصیه CDC تیغه های لارنگوسکوپ باید با سطوح بالای عفونت زدایی تمیز شوند. وجود شیار ها و شکافها در تیغه لارنگوسکوپ، به ویژه در محل لامپ، تمیز نمود تیغه ها از مواد زاید به سختی انجام می گیرد. تیغه های لارنگوسکوپ به علت طراحی خاص تمیز کردنشان مشکل است و ممکن است برخی ارگانیسم هایی که توسط شستشوی روتین برداشته نمی‌شود بر روی لارنگوسکوپ ها باقی بماند. تنوع زیادی در روشهای ضدعفونی در لارنگوسکوپ وجود دارد برخی از واحدها، تیغه های لارنگوسکوپ را فقط در بعضی از مواقع اتوکلاو می‌کند اما برخی واحدها که کمتر از ۲۵ درصد هستند تیغه ها را بین بیماران اتوکلاو می‌کنند. بر خلاف تیغه ها، عفونت زدایی دسته های لارنگوسکوپ در حال حاضر به صورت استاندارد وجود ندارد مگر اینکه عفونت به صورت واضح دیده شود. بر اساس توسعه جامعه پرستاران بیهوشی آمریکا در سال ۱۹۹۷ و نتایج مطالعات و گایدلاین ها برای کنترل عفونت باید از پوشش‌های لارنگوسکوپ استفاده و عفونت زدایی سطح بالا یا استریلیزاسیون لارنگوسکوپ باید بین هر بیمار انجام شود.تیغه های لارنگوسکوپ اغلب بین بیماران بر طبق پروتکل های تعریف شده، تمیز و پاک سازی می شوند در حالی که هیچ جامعه و موسسه ای گایدلاین های خاصی را برای عفونت زدایی دسته ها تعریف نکرده است. مقاله ای که در سال ۲۰۰۷ منتشر شده توصیه می‌کند که عفونت زدایی سطوح بالا برای هر دو قسمت لارنگوسکوپ ، هم تیغه هم دسته انجام شود.

با توجه به نتایج حاصل از بررسی ها و مطالعات می توان نتیجه گرفت با استفاده از پروتکل های استاندارد راهبردی و روشهای استاندارد که با توجه به نتایج مطالعات صورت گرفته و منتشر شده‌اند می‌توان انتقال عفونت‌های بیمارستانی را کاهش داد. همچنین مدیریت بخش بیهوشی با آموزش‌های لازم و نظارت کافی می‌تواند به نقش بسیار مهمی در جلوگیری از شیوع این عفونت ها داشته باشد.

روش های ضد عفونی و آماده سازی لارنگوسکوپ

لارنگوسکوپ برای استفاده بعدی باید استریل شده یا در صورت عدم امکان ضدعفونی با سطح بالا انجام شود.

مراحل آماده سازی لارنگوسکوپ به شرح ذیل می باشد:

• استفاده از لوازم حفاظت فردی مناسب
• جدا کردن دسته از تیغه
• شست و شوی دسته با برس و آب سرد و استفاده از الکل 70% برای ضد عفونی
• شست و شوی تیغه با برس و آب سرد و مواد ضد عفونی کننده
• غوطه ور کردن تیغه در محلول ضدعفونی سطح بالا با مدت معلوم برای مثال استفاده از محلول با پایه گلوتارالدیید 2% به مدت 20 دقیقه
• آبکشی با آب فراوان و خشک کردن
• در صورت استفاده نکردن از آب استریل پس از شست و شو و خشک کردن با الکل ایزوپروپیل مجدا ضدعفونی شود.

درموردبیماران مبتلا به بیماری های شناخته شده عفونی و واگیردار و همچنین بیماران باسابقه رفتارهای پرخطر حتی الامکان از تیغه های لارنگوسکوپ یکبار مصرف استفاده شود.

محلول ضد عفونی کننده سطح بالا دقیقا طبق توصیه کارخانه سازنده رقیق شود. مدت زمان غوطه وری دقیقا رعایت شود. در بخشهای عمومی که دارای تهویه مناسب نیستند، محلول در ظرف کوچک فقط برای یکبار آماده شده و سپس دورر یخته شود. در بخشهای ویژه استفاده از محلول سطح بالا درمحلی با تهویه مناسب و توسط افراد آموزش دیده استفاده شود.

نحوه نگهداری تیغه های لارنگوسکوپ:

- اولویت اول نگهداری این تیغه ها در ظروف خاص قابل اتوکلاو است. بعد از هربار استفاده ازتیغه ها  ودرصورت عدم استفاده به صورت هفتگی، این نوع ظروف شستشو،ضدعفونی و استریل میشوند.

- اولویت بعدی نگهداری در دیش قابل شستشو و قابل ضدعفونی دربدار است. بعد از هربار استفاده ازتیغه ها و در صورت عدم استفاده به صورت هفتگی، این نوع ظروف شستشو و ضد عفونی سطح بالا میشوند.

- اولویت بعدی استفاده از زیپ کیف است. بعدازهرباراستفاده از تیغه ها و درصورت عدم استفاده به صورت هفتگی، زیپ کیپ تعویض شود.

 انواع تیغه لارنگوسکوپ

تیغه مکینتاش (خمیده): نوک آن به داخل فضای بین قاعده زبان و سطح خلفی اپی گلوت پیش برده می شود. حرکت به جلو و بالای تیغه که در امتداد محور دسته لارنگوسکوپ اعمال می شود لیگامانهای هیپو اپی گلوتیک را کشیده و اپی گلوت را بالا می آورد و دهانه گلوت را در معرض دید قرار می دهد.

تیغه مستقیم(مستقیم):نوک تیغه مستقیم از زیر سطح حنجره ای اپی گلوت عبور می کند. حرکت رو به جلو و بالای تیغه که در امتداد محور دسته اعمال می شود اپی گلوت را به طور مستقیم بالا کشیده تا دهانه گلوت در معرض دید قرار گیرد. پایین بردن یا حرکت غضروف تیروئید بیمار به اطراف توسط دست راست متخصص بیهوشی و از خارج گردن ممکن است ظاهر شدن دهانه گلوت را تسهیل نماید.

تیغه نوک خمیده (Heaine ) : این تیغه شبیه به تیغه مک اینتاش است اما یک نوک مفصلی دارد و از طریق یک اهرم که توسط شست دست چپ متخصص بیهوشی کشیده می شود در حین لارنگوسکوپی مستقیم کنترل می شود. لارنگوسکوپ به داخل والکولا وارد میگردد. سپس اهرم به کار میرود تا بالا رفتن لیگامان هیپو اپی گلوتیک افزایش یابد.

 اغلب براساس ترجیح شخصی متخصص بیهوشی تیغه مورد نظر انتخاب می شود. مزایای تیغه خمیده شامل ترومای کمتر به دندانها با فضای ببیشتر برای عبورلوله تراشه آسیب کمتر اپی گلوت است زیرا نوک تیغه نباید با این ساختار تماس پیدا کند. مزایای تیغه مستقیم دید بهتر دهانه گلوتیک است. تیغه های لارنگوسکوپ بر اساس طولشان شماره گذاری می شود. تیغه مک اینتاش ۳ یا ۴ و یا تیغه میلر ۲ یا ۳ تیغه های استاندارد اینتوباسیون برای بیماران بزرگسال است. لارنگوسکوپی مستقیم و موفقیت آمیز برای باز کردن مدخل گلوت احتیاج به در یک امتداد قرار گرفتن محورهای دهانی-حلقی و حنجره دارد.

بالا بردن سر حدود ۱۰سانتی متر با استفاده از بالشتک در زیر اکسی پیتال در حالیکه شانه ها روی تخت عمل قرار گرفته و محورهای حلق و حنجره ای در یک امتداد قرار می دهد. اکستنسیون بعدی در مفصل اتلانتو اکسی پیتال کوتاه ترین فاصله را ایجاد کرده و تقریبا یک خط مستقیم از دندانهای ثنایا به مدخل گلوت نشان می دهد.

 ویدئو لارنگوسکوپ

یک دستگاه پرتابل به منظور سرعت بخشیدن و بالا بردن دقت در اینتوباسیوندر اتاق عمل، اورژانس، ICU و مراکز اورژانس و آمبولانس و آمبولانس هوایی طراحی و ساخته شده است. این دستگاه با بکارگیری از تیغه هایی با پوشش خاص و بکارگیری سیستم بخار، دید بسیار خوبی را برای پزشکان و تکنسین ها تامین نموده تا بدون کوچکترین تشکیل بخار در مقابل دوربین دستگاه، با داشتن دید مستقیم و وضوح بالا اینتوباسیون بیمار را انجام دهند. سیستم تنظیم نور به کاربر کمک می کند تا در طول پروسه اینتویاسیون بدون تغییر در کیفیت تصویر و یا افت در نور محیط با اطمینان و با دید کامل از مسیر تنفسی عمل نماید. صفحه نمایش 3.5 اینچی دستگاه با کیفیت تصویر بالا (High Resolution) و با قابلیت چرخش 180 درجه ای کار با دستگاه بسیار ساده می نماید و بر خلاف نسل قدیم دستگاه ها که مانیتور از لارنگوسکوپ جدا بود دیگر نیاز به چرخش گردن کاربر و یا نگاه کردن در جهتی غیر از مریض نمی باشد. وجود خروجی های مختلف از جمله خروجی تصویر AV و پورت USB به کاربر کمک می کند که در صورت نیاز به استفاده از صفحه نمایش بزرگتر از این امکان بهرمند گردد. یا از طریق پورت USB تصاویر ضبط شده را به کامپیوتر منتقل نموده یا به اشتراک گذارد. کرو تیغه های دستگاه به گونه ای طراحی شده تا کاربر حتی در پوزیشن های سخت نیز به راحتی عمل اینتوباسیون را انجام دهد. دستگاه دارای حافظه 8 گیگا بایتی برای ذخیره کردن عکس و فیلم از عملکرد شما در حین کار و دارای کلید میانبر بر عکس گرفتن بر روی دسته دستگاه می باشد و شما می توانید در هر لحظه از اینتوباسیون عکس بگبرید و برای آموزش یا بررسی در آینده استفاده نمایید.

لوله گذاری تراشه یکی از مهارت های پایه در علوم پزشکی است با این حال میزان موفقیت افراد مبتدی در این مهارت پایین است . گلایدوسکوپ ها ابزار جدیدی هستند که می توانند موفقیت آموزش لوله گذاری تراشه را افزایش دهند. هدف این مبحث مقایسه میزان موفقیت لوله گذاری تراشه بعد از آموزش با دو روش کلاسیک و لارنگوسکوپی با وسایل جدیدی هستند که امکان مشاهده ساختمان حنجره بر روی مانیتور را فراهم کرده‌اند. تصاویر بر روی مانیتور به طور همزمان توسط آموزش دهند و آموزش گیرنده قابل رویت هستند و این وضعیت می‌تواند در آموزش لوله گذاری تراشه سودمند باشد. بسیاری از متخصصین پیش‌بینی می‌کنند که ویدئو لارنگوسکوپ ها به علت دید خوبی که از ساختمان حنجره ایجاد می‌کنند جایگزین لارنگوسکوپ های مستقیم در آینده خواهند شد ولی هنوز مطالعات بالینی در حال اثبات برتری بالینی آن ها می باشند. از طرف دیگر گران بودن آن ها مانعی برای توسعه مصارف روزانه بالینی است. استفاده از مزیت های این وسایل در آموزش لوله گذاری تراشه کمتر از مطالعات مختلف مورد توجه قرار گرفته است.

نتیجه تحقیق حاضر نشان داد که موفقیت لوله گذاری تراشه در گروه گلایدوسکوپ بیش از گروه لارنگوسکوپی مستقیم مکینتاش می باشد همچنین میزان رشد موفقیت و زمان متوسط آن با هر بار لوله گذاری در گروه گلایدوسکوپ پیشرفت بیشتری داشته است هنگام آموزش با گلایدوسکوپ این امکان وجود دارد که بر روی مانیتور دستگاه اقدامات دانشجو به دقت بررسی شود و بازخورد مناسب به او داده شود تا اشکالات و ایرادات لارنگوسکوپی برطرف شود و یادگیری بهتر و عمیق تر انجام می گیرد ولی در لارنگوسکوپی مستقیم و امکان مشاهده همزمان داخل دهان توسط دانشجو آموزش دهنده وجود ندارد و بسیار محدود است در نتیجه آموزش ناقص اتفاق می‌افتد و امکان بازخورد مناسب فراهم نیست. بر اساس نتایج به دست آمده از این مطالعه در صورتی که آموزش لوله گذاری تراشه با استفاده از تکنیک های ویدئو لارنگوسکوپ انجام شود به طور قابل توجهی میزان موفقیت آموزش لوله گذاری تراشه و سرعت انجام آن بیشتر از روش آموزش با لارنگوسکوپی مستقیم است. مزیت دیگر آموزش با گلایدوسکوپ صرفه‌جویی در وقت آموزش دهنده و آموزش گیرنده است چون با این روش می توان به چند نفر همزمان آموزش داد.

 قسمت های مختلف لارنگوسکوپ

به طور کلی لارنگوسکوپ از دو قسمت اصلی دسته و تیغه تشکیل شده است.

در قسمت دسته 2 عدد باطری قرار می گیرد که ولتاژ روشن شدن لامپ را تامین می کند. قسمت تیغه که در دهان بیمار قرار می گیرد و با قرار گرفتن روی دسته قسمت های مورد نظر را روشن می کنند. بستگی به نوع دستگاه دارد که لامپ بر روی تیغه قرار بگیرد یا بر روی دسته اما در هر دو صورت با قرار گرفتن تیغه بر روی دسته اتصال برقرار شده و دستگاه روشن می شود.

مشکلات رایج در لارنگوسکوپ

بزرگترین مشکل رایج در لارنگوسکوپ روشن نشدن لامپ آن می باشد که می تواند دلایل مختلفی داشته باشد.

لامپ دستگاه می تواند خراب باشد. که باید توسط باتری تست گردد.

اگر لامپ سالم باشد باید مسیر برقراری ارتباط را از لامپ تا باتری چک شود و مشکل برطرف گردد.

جهت اطلاعات بیشتر و مطرح کردن سوالاتتون می توانید از راه های زیر با ما ارتباط برقرار نمایید:

09109755786:whatsapp

telegram:@electroasak

instagram:electroasak